Ur. w 1989 r. Studia na ASP w Katowicach w latach 2011–2016 na Wydziale Artystycznym – grafika warsztatowa, Pracownia Wklęsłodruku u prof. J. Szmatlocha. Malarstwo u prof. K. Cieślika. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni Grafiki Cyfrowej u prof. A. Romaniuka. Brał udział w wystawach indywidualnych m.in. w Krakowie, Warszawie i Katowicach oraz w wielu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych (Wlk. Brytania, Włochy, Czechy, Węgry, Białoruś). Jest również uczestnikiem i laureatem wielu konkursów, w tym w 2017 r. – zdobywca nagrody głównej w Turynie. W 2016 r. stypendysta MKiDN.
Ur. w 1991 r. w Tarnowskich Górach, mieszka i pracuje tamże. Artystka sztuk wizualnych. W 2015 r. uzyskała dyplom magisterski z wyróżnieniem z malarstwa w pracowni prof. I. Walczaka w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Obecnie doktorantka w zakresie malarstwa na macierzystej uczelni.
Urodzona w 1987 r. Od 2019 r. pracuje jako asystentka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni rysunku prof. Tomasza Milanowskiego. Od 2016 r. studentka Międzywydziałowych Środowiskowych Studiów Doktoranckich ASP w Gdańsku. Ukończyła Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej oraz Wydział Malarstwa ASP w Warszawie. W malarstwie uporczywie bada możliwości techniki olejnej w obszarach koloru, przestrzeni i materii, chcąc jednocześnie skomentować w sposób metaforyczny otaczającą współczesność oraz wyrazić zagadnienie samotności człowieka żyjącego „bez miejsca”.
Ur. w Pabianicach, studiował grafikę oraz malarstwo na ASP w Łodzi. Uprawia twórczość w zakresie malarstwa, sztuki wideo oraz instalacji interaktywnych. Polem twórczych poszukiwań są u niego przyroda, natura, kosmos w całej swojej złożoności. W pracach posługuje sie syntezą, tworząc abstrakcyjne przestrzenie. Uczestniczy w wystawach w kraju i za granica. Mieszka i pracuje w Łodzi.
Rysowniczka, malarka, autorka tekstów o sztuce, komiksie i ilustracji. Na swoim koncie ma kilka wystaw indywidualnych, m.in. w Galerii Wspólnej w Bydgoszczy, Galerii APS i 21 Gramów w Warszawie oraz uczestnictwo w zbiorowych pokazach, m.in. w Galerii Bielskiej BWA czy Muzeum Schloss Herzberg am Harz w Niemczech. Była stypendystką MKiDN (2009/2010) i Prezydenta Miasta Bydgoszczy (2016). W 2018 roku we współpracy z Danielem Chmielewskim stworzyła książkę ilustrowaną dla dzieci pt. Miasto Złotej (wyd. Tadam).W 2020 roku obroniła doktorat na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Ur. w 1981 r. w Bydgoszczy. Skończył studia na Wydziale Malarstwa na ASP im. J. Matejki w Krakowie w pracowni prof. G. Bednarskiego. Od 2011 r. prowadzi pracownię plastyczną w Bydgoszczy, realizującą malarstwo ścienne, pn. Murales.pl. Poza działaniami z zakresu malarstwa ściennego realizuje uzupełniające się wzajemnie cykle malarstwa sztalugowego, m.in.: „Metamorfozy wg Owidiusza”, „Martwa natura z obrazem” oraz „Natural sweet”.
Urodzony w 1985 r. w Radomiu. W 2011 studiował na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASPw pracowni prof. A. Wsiołkowskiego. Również pod jego kierunkiem obronił doktorat w 2017 roku. Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Sieradza na ogólnopolskim konkursie malarskim VIII Triennale Martwej Natury, Grand Prix ogólnopolskiego konkursu malarskiego im. Franciszki Eibisch, I nagrody w konkursie na mural w Nowej Hucie za projekt „Kompozycja kubichutyczna I” (zrealizowany), zdobywca I nagrody za plakat do sztuki „Beatrix Cenci” w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie oraz nagrody ZPAP Katowice na XXI Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach. Zajmuje się malarstwem, udziela się jako kurator i organizator wydarzeń kulturalnych. Pełni funkcję kierownika Galerii Pryzmat. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Gdańsku oraz Muzeum ASP w Krakowie.
Ur. w 1989 r. Studia na ASP w Katowicach w latach 2011–2016 na Wydziale Artystycznym – grafika warsztatowa, Pracownia Wklęsłodruku u prof. J. Szmatlocha. Malarstwo u prof. K. Cieślika. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni Grafiki Cyfrowej u prof. A. Romaniuka. Brał udział w wystawach indywidualnych m.in. w Krakowie, Warszawie i Katowicach oraz w wielu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych (Wlk. Brytania, Włochy, Czechy, Węgry, Białoruś). Jest również uczestnikiem i laureatem wielu konkursów, w tym w 2017 r. – zdobywca nagrody głównej w Turynie. W 2016 r. stypendysta MKiDN.
Ur. w 1954 r. w Sopocie. Absolwent, a dziś profesor gdańskiej ASP na Wydziale Malarstwa. Wychowanek prof. W. Jackiewicza i swojego czasu. Malarz, grafik, galerzysta, projektant graficzny, eseista i trochę poeta. Autor licznych monografii artystów środowiska gdańskiego. Od 2007 r. wykładowca Sopockiej Szkoły Wyższej. Uczestnik stu kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Jego dzieła były prezentowane lub znajdują się w kolekcjach w Polsce, Austrii, Danii, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Turcji, Wlk. Brytanii, Ukrainie, USA, Kanadzie, Litwie, RPA i Malezji.
Ur. w 1966 r. w Mikołowie. Studia na Wydziale Malarstwa Sztalugowego ASP w Krakowie. Dyplom w pracowni prof. J. Nowosielskiego. Nagrodzona złotą odznaką Primus Inter Pares ASP w Krakowie. Otrzymała stypendium Ministra Kultury i Sztuki, Stypendium Kulturalne Prezydenta Miasta Gdańska oraz czterokrotnie stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego. Brała udział w wystawach w kraju i za granicą (Szwecja, Niemcy, Wlk. Brytania, Francja, Macedonia, Japonia, Ukraina, Rosja, Estonia, USA, Chorwacja).
Ur. 1962 r. w Bydgoszczy. Studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom w pracowni malarstwa prof. J. Karczmarskiego w 1988 r. W latach 1989–1993 pracowała na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu, a następnie prowadziła pracownię malarstwa na UWM w Olsztynie. Od 2006 r. pracuje na UTP w Bydgoszczy na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska, prowadzi I Pracownię Artystyczną na kierunku architektura wnętrz. W 2009 r. została odznaczona medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. Od 2011 r. na stanowisku prof. zwyczajnego. Jest autorką cykli malarskich oraz autorką kilkudziesięciu wystaw indywidualnych. Mieszka i pracuje w Bydgoszczy.
Ur. w Bydgoszczy. W latach 1983–1988 studiowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny). Dyplom uzyskała w pracowni rysunku prof. I. Gustowskiej. Od 1989 r. pracuje na poznańskim Uniwersytecie Artystycznym, od 2013 r. na stanowisku prof. zwyczajnego, od 1994 r. prowadzi Pracownię Rysunku. W latach 2002–2008 pełniła funkcję prodziekana, a w latach 2008–2016 dziekana Wydziału Edukacji Artystycznej Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. W latach 1990–1991 i 1997 była stypendystką Ministra Kultury i Sztuki oraz Ministra Kultury w 2005 r. W 2014 r. odznaczona medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis. joannaimielska.com
Ur. w 1951 r. w Zalesiu rysownik, malarz, scenograf, projektant, filozof, odkrywca K-dronu. Absolwent Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej. Studiował także filozofię w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Od 1981 r. mieszka w Nowym Jorku. Swoje prace publikował m.in. w „The New York Times”, „The Wall Street Journal”, „The Washington Post”, „The Boston Globe”, „Graphis”, „Print”, „Nature”. Jego prace znajdują się w zbiorach wielu muzeów i galerii na świecie. Jest laureatem 40 krajowych i zagranicznych nagród artystycznych. W 2000 r. odkrył nowe, nieznane wcześniej zasady złotego podziału i prezentował je na matematycznych konferencjach na amerykańskich i polskich uniwersytetach.
Ur. w 1982 r. w Warszawie. Studiowała na Accademia di Belle Arti di Brera w Mediolanie (2004–2005). Absolwentka ASP w Warszawie. Dyplom w 2007 r. na Wydziale Malarstwa w pracowni prof. J. Modzelewskiego oraz aneks do dyplomu w Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej u prof. M. Duchowskiego, który obroniła z wyróżnieniem. Laureatka „Dyplomu 2007 im. prof. Józefa Szajny” ufundowanego przez wojewodę mazowieckiego z inicjatywy prof. J. Szajny i Galerii Studio w Warszawie. W 2018 r. otworzyła przewód doktorski na Wydziale Malarstwa warszawskiej ASP w pracowni prof. S. Baja.
Ur. w Pabianicach, studiował grafikę oraz malarstwo na ASP w Łodzi. Uprawia twórczość w zakresie malarstwa, sztuki wideo oraz instalacji interaktywnych. Polem twórczych poszukiwań są u niego przyroda, natura, kosmos w całej swojej złożoności. W pracach posługuje sie syntezą, tworząc abstrakcyjne przestrzenie. Uczestniczy w wystawach w kraju i za granica. Mieszka i pracuje w Łodzi.
Urodzony w 1972 r. we Wrocławiu. Absolwent wrocławskiej ASP. Dyplom uzyskał w 1997 r. w pracowni rzeźby prof. Alojzego Gryta. W latach 2002–2007 studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium, uzyskując dyplom z malarstwa pod kierunkiem prof. Sean Scully (2007). Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i obiektem.
Urodzona w 1983 roku. W latach 2005–2008 odbyła studia na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie. W latach 2015–2020 studiowała na Wydziale Malarstwa i Rysunku Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. W 2016r. jej obraz został wyróżniony w II Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Leona Wyczółkowskiego. W 2022 r. jej malarstwo prezentowane było na wystawie indywidualnej pt. ‚’W czterech ścianach’’w Galerii Amfilada w MOK w Olsztynie. Brała udział w kilku wystawach zbiorowych oraz plenerach. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem i wideo-artem.
Ur. w 1990 r. w Lublinie. Absolwentka trzyletnich studiów licencjackich na Wydziale Artystycznym w Lublinie. W 2017 r. obroniła dyplom w Pracowni Rysunku prof. M. Targońskiej na Gdańskiej Akademii Sztuk Pięknych. Zajmuje się ikoną, rysunkiem oraz malarstwem monumentalnym. W swoich pracach porusza tematy związane z duchowością – szuka jej przedstawień i ustawia w różnych kontekstach, m.in. w portrecie czy pejzażu. Wraz z mężem projektuje i realizuje murale – jest współautorką kilku fasad kamienic w Gdańsku Głównym. Uczestniczka wystaw, plenerów oraz warsztatów.
Ur. w 1976 r. w Limanowej. W latach 1997–2002 studiowała na ASP w Krakowie na Wydziale Malarstwa. W 2002 r. obroniła dyplom z wyróżnieniem. W 2009 r. obroniła doktorat „Badanie serca” na macierzystej uczelni. Zajmuje się malarstwem sztalugowym. Brała udział w ponad 100 wystawach zbiorowych i blisko 30 indywidualnych. W 2017 r. zdobyła II nagrodę w IV Piotrkowskim Biennale Sztuki. Jest organizatorką ogólnopolskiego konkursu „Zakłócenia” oraz kuratorką Fosfor Art Gallery w Krakowie.
Urodzony w 1951 r. Ukończył studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Dyplom uzyskał w 1975 r. Uczestnik ponad 140 wystaw zbiorowych w kraju i za granicą (m.in. Francja, Węgry, USA, Grecja, Słowacja, Hiszpania). Autor około 40 wystaw indywidualnych. Pracuje na etacie profesora nadzwyczajnego w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Ukończyła studia na Wydziale Malarstwa ASP w Poznaniu (obecnym Uniwersytecie Artystycznym) w 2007 roku(dyplom w pracowni prof. P.C. Kowalskiego). Studiowała też w Accademii di Belle Arti w Neapolu. Zajmuje się malarstwem, instalacją, tworzy obiekty ze swoich nieudanych obrazów, odpadów, rodzinnych pamiątek itp. Od dwóch lat realizuje projekt „Opowieści o codzienności”, będący dokumentacją jej życia.
Studia ASP we Wrocławiu – Katedra Grafiki Warsztatowej i Projektowania Graficznego. Laureat nagród krajowych i zagranicznych. Autor wielu wystaw indywidualnych i uczestnik ponad 60 wystaw i pokazów zbiorowych z zakresu rysunku, malarstwa, projektowania graficznego, plakatu i fotografii w kraju i za granicą. Członek Związku Polskich Artystów Plastyków.
Interdyscyplinarna artystka, malarka, zajmująca się także organizacją wydarzeń artystycznych i promocją sztuki. Rezydentka Artists in Residence. Program in Aso w Japonii w 2014 r. Dwa lata wcześniej otrzymała grand prix na 24. FPMW w Szczecinie – Nagrodę MKiDN, a w 2010 r. Nagrodę Marszałka Województwa Zachodniopomorskiego na 23. FPMW. Adiunkt na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie.
Urodzona w 1990 r. w Gdyni. Absolwentka Wydziału Malarstwa w AS P w Gdańsku. W roku 2014 obroniła dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. M. Świeszewskiego. W latach 2015–2017 asystent w pracowni dyplomowej prof. M. Świeszewskiego. Aktualnie studentka III roku studiów doktoranckich na Wydziale Malarstwa. Jej obrazy można było oglądać na licznych pokazach, w tym indywidualnych i zbiorowych: w Gdyńskim Centrum Filmowym, wystawie wraz z Anną Waligórską w Galerii El w Elblągu, Galerii Warzywniak w Gdańsku, Galerii L przy Domu Literatury w Łodzi i Teatrze Szekspirowskim w Gdańsku. Stale współpracuje z Osiedlowym Klubem Kultury SM "Bałtyk" jako instruktor zajęć rysunku i malarstwa.
Ur. w 1991 r. w Gdańsku. W 2014 r. obroniła z wyróżnieniem dyplom ASP w Gdańsku na kierunku malarstwo w pracowni prof. J. Ostrogórskiego. W 2015 r. laureatka grand prix na międzynarodowym konkursie „9th Arte Laguna Prize” w Wenecji oraz drugiej nagrody w konkursie „Ale Sztuka! Młode Malarstwo Polskie” w Krakowie. Stypendystka Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego w latach 2013–2014. W 2017 r. rozpoczęła studia doktoranckie na Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku.
Urodzony w 1989 w Częstochowie. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa, gdzie w 2013 roku obronił dyplom w pracowni prof. Leszka Misiaka i zrealizował aneks z rysunku w pracowni prof. Teresy Kotkowskiej-Rzepeckiej. Autor kilkudziesięciu wystaw indywidualnych, uczestnik ponad 150 wystaw zbiorowych: Polska, Węgry, Francja, Niemcy, Szwajcaria, Bułgaria, Litwa, USA, Kanada. Laureat kilkunastu konkursów o charakterze krajowym i międzynarodowym. Pracuje w Krakowie i Częstochowie.
Ur. w 1978 r. we Wrześni. Absolwent malarstwa na ASP w Gdańsku, dyplom magistra w 2004 r. Laureat I nagrody w konkursie malarskim Foresta Fosille, Dunarobba we Włoszech (2005) i nagrody specjalnej na festiwalu Zdarzenia w Tczewie. Autor wystaw indywidualnych i zbiorowych. Twórca malowideł ściennych, scenografii do filmów, animacji. Od 2004 r. pracuje przy renowacji malarstwa i konserwacji zabytków.
Urodzony w 1962 w Bydgoszczy. W 1987 roku otrzymał dyplom magistra sztuki w specjalności malarstwo w PWSSP w Gdańsku. W latach 1994–2004 pracował jako nauczyciel plastyki w szkole podstawowej w Bydgoszczy, prowadził również zajęcia arteterapii dla dzieci z autyzmem i zespołem Aspergera. W 2007 uzyskał stopień doktorski w ASP we Wrocławiu, a w 2014 stopień doktora habilitowanego w ASP w Katowicach. Od 2007 jest zatrudniony w Zakładzie Malarstwa Wydziału Sztuki Uniwersytetu Rzeszowskiego, obecnie jako profesor URw Instytucie Sztuk Pięknych tejże uczelni. Uprawia malarstwo, rysunek, grafikę projektową, projektowanie witrażu. Zorganizował 30 wystaw indywidualnych, brał udział w blisko 100 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą.
Urodzona w 1992 r. Studiowała we wrocławskiej Akademii Sztuk Pięknych im. Eugeniusza Gepperta na kierunku malarstwo. W 2017 roku uzyskała dyplom z wyróżnieniem zrealizowany w pracowni prof. Stanisława Kortyki. Zajmuje się malarstwem oraz nowymi mediami. Obecnie mieszka i pracuje we Wrocławiu.W 2017 roku została laureatką konkursu Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie organizowanego przez Uniwersytet Artystyczny w Poznaniu. W 2018 roku jej dyplom wyróżniono na przeglądzie Najlepszych Dyplomów ASP we Wrocławiu MY’17, w tym samym roku została laureatką Otwartego Przeglądu Portfolio w Gdańsku oraz zdobyła I nagrodę MKiDN w 28. Ogólnopolskim Przeglądzie Malarstwa Młodych PROMOCJE w Legnicy.
Rysowniczka, malarka, autorka tekstów o sztuce, komiksie i ilustracji. Na swoim koncie ma kilka wystaw indywidualnych, m.in. w Galerii Wspólnej w Bydgoszczy, Galerii APS i 21 Gramów w Warszawie oraz uczestnictwo w zbiorowych pokazach, m.in. w Galerii Bielskiej BWA czy Muzeum Schloss Herzberg am Harz w Niemczech. Była stypendystką MKiDN (2009/2010) i Prezydenta Miasta Bydgoszczy (2016). W 2018 roku we współpracy z Danielem Chmielewskim stworzyła książkę ilustrowaną dla dzieci pt. Miasto Złotej (wyd. Tadam).W 2020 roku obroniła doktorat na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Absolwentka ASP w Krakowie na Wydziale Malarstwa. Stypendystka w ENSBA w Dijon we Francji. Dyplom „SAMOTRZEĆ” u prof. J. Waltosia. Należy do ZPAP okręgu krakowskiego. Współpracuje z Fundacją Sztuki Nowej Znaczy się i Teatrem Nowym z Krakowa. Od 2010 r. prowadzi pracownie artystyczną FRESCOARTE, w ramach której tworzy i wykonuje malowidła, freski i murale. Laureatka nagrody specjalnej w konkursie II Przeglądu Sztuki Współczesnej „Nowa Awangarda” Galerii Szyb Wilsona. Współlaureatka wyróżnienia wystawy kolektywu FLU Grypa Twórcza w ramach konkursu Krakers Cracow Gallery Weekend. Jej prace wystawiane były w kraju i za granicą.
Ur. w 1994 r. we Wrocławiu. Malarka, studentka ostatniego roku Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu. Uczestniczka wielu wystaw zbiorowych, laureatka V edycji konkursu „Postawy” oraz II edycji Międzynarodowego Triennale Rysunku Studenckiego w Katowicach, nominowana do Nagrody Artystycznej „Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie”. Aktualnie pracuje nad cyklem prac dyplomowych „Wszechświat pozornie wydaje się pusty”.
Urodzona w 1992 r. w Toruniu. W 2016 roku z wyróżnieniem obroniła pracę dyplomową w ASPw Gdańsku w pracowni profesora Macieja Świeszewskiego. Obecnie kontynuuje naukę na studiach doktoranckich. przyzycka.com
Ur. w 1986 r. w Jarosławiu, mieszka i pracuje w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w 2011 r. W swoim dorobku ma pięć wystaw indywidualnych oraz wiele wystaw zbiorowych.
Ur. w 1973 r., studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu w dziedzinie konserwacji dzieł sztuki. Zajmuje się malarstwem, teorią sztuki, historią i teorią krytyki artystycznej, pracuje także jako konserwator dzieł sztuki. Bierze udział w ogólnopolskich i międzynarodowych wystawach malarstwa. Autor wystaw indywidualnych. Laureat nagród i wyróżnień. W 2009 r. obronił pracę doktorską w dziedzinie nauk o sztuce w Zakładzie Historii Sztuki Nowoczesnej UMK. Autor książki „Francis Bacon. Metamorfozy obrazu” oraz artykułów z zakresu teorii i krytyki sztuki nowoczesnej.
Mieszka w Bydgoszczy i Berlinie. Artysta interdyscyplinarny, malarz, muzyk, performer. Eksperymentuje ze sztuką wizualną i dźwiękiem. Posługuje się obrazami i wideo, aby tworzyć dźwięk i odwrotnie. Współpracował z wieloma artystami, takimi jak m.in.: Ann Noel, Olga Szwajgier, Jon Dobie, Ryszard Waśko, Markus Mussinghof, Zdzisław Piernik, Ben Patterson, Eric Anderson.
Urodzony w 1976 r. Absolwent ASP w Poznaniu. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni prof. Piotra C. Kowalskiego w 2004 roku. Trzykrotny stypendysta Prezydenta Miasta Gorzowa w latach:2000, 2001 i 2002. Prowadzi warsztaty artystyczne i akcje plenerowe. Tworzy obrazy, ceramikę i książki artystyczne. Pracuje z osobami niepełnosprawnymi. Ma na swoim koncie około 80 wystaw zbiorowych i indywidualnych.
Ur. w 1989 r. w Gdańsku. Artystka wizualna, malarka, autorka instalacji i obiektów. Od 2016 r. studentka Międzywydziałowych Środowiskowych Studiów Doktoranckich na ASP w Gdańsku. Ukończyła Wydział Malarstwa ASP w Gdańsku w 2015 r. Absolwentka kulturoznawstwa na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Gdańskiego. W 2016 r. Muzeum Narodowe w Gdańsku nabyło do swojej kolekcji obraz z dyplomowego cyklu all-over. Prace wystawiała na zbiorowych i indywidualnych wystawach m.in. w Trójmieście, Warszawie, Wrocławiu, Bydgoszczy, Białej Podlaskiej, Łodzi, Budapeszcie, Rumunii, USA.
Urodzona w 1988 roku w Krakowie. Absolwentka Wydziału Grafiki ASP im. J. Matejki w Krakowie. Dyplom magisterski zrealizowany w 2013 roku w pracowni wklęsłodruku u prof. H. Ożoga, uzupełniony aneksem z malarstwa pod opieką prof. S. Tabisza. Praca doktorska zrealizowana w 2021 roku na Wydziale Malarstwa. Autorka 8 wystaw indywidualnych. Uczestniczka wielu wystaw zbiorowych, plenerów oraz festiwali sztuk wizualnych. Członkini krakowskiego Stowarzyszenia Artystycznego Otwarta Pracownia.
Ur. w Częstochowie przedstawicielka najmłodszego pokolenia artystów. W 2017 r. ukończyła z wyróżnieniem dziekańskim Wydział Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W 2015 r. była najmłodszą uczestniczką targów Art Revolution Taipei na Tajwanie, z którymi nadal współpracuje. Wystawy indywidualne artystki można było oglądać w Warszawie i rodzinnej Częstochowie. Brała udział w wystawach zbiorowych w Częstochowie, Łodzi, Warszawie i Pradze.
Ur. w 1992 r. w Jarosławiu. Obecnie studiuje na ASP im. W. Strzemińskiego w Łodzi w dyplomowej Pracowni Obrazu prof. A. Gieragi oraz Pracowni Intermediów prof. W. Karolaka. Artystka związana jest z malarstwem, w którym podejmuje temat widzenia pszczół, natury oraz syntezy. Na koncie ma wiele wystaw indywidualnych oraz grupowych w Łodzi, Wrocławiu oraz Warszawie. W 2017 r. otrzymała Artystyczne Stypendium Prezydenta Miasta Łodzi. Mieszka i tworzy w Łodzi.
Ur. w 1992 r. w Sycowie. Studia na Wydziale Malarstwa i Rzeźby ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu od 2012 do 2017 r. Dyplomantka z zakresu malarstwa w Pracowni Malarstwa Sztalugowego prof. A. Klimczaka-Dobrzanieckiego oraz Pracowni Organicznych Technik Malarskich prof. P. Lewandowskiego-Pallego. Od 2017 r. zatrudniona na tejże uczelni jako asystentka w pracowni Malarstwa Sztalugowego prof. N. Smużniaka.
Ur. w 1988 r. w Bydgoszczy. W 2013 r. obronił dyplom ASP w Gdańsku na kierunku malarstwo w pracowni prof. T. Miszkin. Zdobywca grand prix w konkursie „Artystyczna Podróż Hestii 2013” oraz wyróżnienia honorowego w konkursie Fundacji im. F. Eibisch . Nominowany m.in. do 12. konkursu Gepperta (BWA Wrocław), do Nagrody Artystycznej UAP „Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie”, finalista konkursów „Promocje 2013” w Galerii Sztuki w Legnicy i „Świeża Krew” w galerii Socato we Wrocławiu. W 2014 przebywał na rezydencji artystycznej w Hongkongu. Mieszka i pracuje w Gdańsku.
Ur. w 1981 r. w Bydgoszczy. Skończył studia na Wydziale Malarstwa na ASP im. J. Matejki w Krakowie w pracowni prof. G. Bednarskiego. Od 2011 r. prowadzi pracownię plastyczną w Bydgoszczy, realizującą malarstwo ścienne, pn. Murales.pl. Poza działaniami z zakresu malarstwa ściennego realizuje uzupełniające się wzajemnie cykle malarstwa sztalugowego, m.in.: „Metamorfozy wg Owidiusza”, „Martwa natura z obrazem” oraz „Natural sweet”.
Urodzony w 1959 r. w Gorlicach. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Jarosławiu.Studiował w Instytucie Wychowania Artystycznego UMCS w Lublinie. Dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Mariana Stelmasika w 1986 roku. Profesor nadzwyczajny w Zakładzie Malarstwa Instytutu Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego. Członek ZPAP, Stowarzyszenia Literacko-Artystycznego „Fraza” oraz rzeszowskiej grupy artystycznej „Na Drabinie”. Uprawia malarstwo i rysunek. Zrealizował 25 wystaw indywidualnych, wziął udział w ponad 200 wystawach zbiorowych w kraju i za granicą. W dorobku posiada 15 nagród i wyróżnień za działalność artystyczną.
Ur. w 1977 r., absolwent Wydziału Grafiki Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie – dyplom z wyróżnieniem w pracowni prof. M. Wasilewskiego 2002 – oraz Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Warszawie. Po latach pracy w reklamie, od 2015 r. poświęca się głównie malarstwu. Zdobywca I nagrody w kategorii technik kombinowanych w Konkursie Stowarzyszenia Rządowych Producentów Znaczków Pocztowych w Brazylii za znaczek pocztowy z okazji 65. rocznicy wybuchu powstania warszawskiego.
Urodzony w 1984 r. Ukończył malarstwo na Wydziale Artystycznym w Lublinie. Od 2007 r.współtworzy grupę artystyczną Niezależna Akademia Frenetyków. Należy do Stowarzyszenia Pracownia Otwarta w Lublinie. Laureat Złotego Liścia Retro – Nagrody Specjalnej Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.Finalista Grand Prix Fundacji im. Franciszki Eibisch 2015. Finalista konkursu Konfrontacje Sztuki 2016 Mazowieckiego Instytutu Kultury i III Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. L. Wyczółkowskiego (Galeria Miejska bwa w Bydgoszczy). Półfinalista Arte Lagu na 2016 w Wenecji. Jego obraz znalazł się na okładce książki Mariusza Szczygła „Nie ma”, za którą autor otrzymał Nagrodę Literacką Nike 2019. W obrazach dąży do symbiozy malarskiej formy z geopolityczną treścią, historią i industrialnym pejzażem. Uczestnik wielu wystaw w kraju i za granicą.
Ur. w 1984 roku w Poznaniu. W 2009 r. ukończyła z wyróżnieniem Uniwersytet Medyczny im. K. Marcinkowskiego w Poznaniu na kierunku farmacja, po czym pracowała naukowo w Instytucie Genetyki Człowieka PAN w Poznaniu oraz w aptece. Umiejętności malarskie nabyłam poprzez samokształcenie. W 2017 r. na podstawie prac i innych dowodów działalności twórczej została przyjęta w poczet członków rzeczywistych ZPAP. Mieszka i tworzy w Poznaniu.
Urodzony w 1985 r. w Radomiu. W 2011 studiował na Wydziale Malarstwa krakowskiej ASPw pracowni prof. A. Wsiołkowskiego. Również pod jego kierunkiem obronił doktorat w 2017 roku. Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Sieradza na ogólnopolskim konkursie malarskim VIII Triennale Martwej Natury, Grand Prix ogólnopolskiego konkursu malarskiego im. Franciszki Eibisch, I nagrody w konkursie na mural w Nowej Hucie za projekt „Kompozycja kubichutyczna I” (zrealizowany), zdobywca I nagrody za plakat do sztuki „Beatrix Cenci” w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie oraz nagrody ZPAP Katowice na XXI Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach. Zajmuje się malarstwem, udziela się jako kurator i organizator wydarzeń kulturalnych. Pełni funkcję kierownika Galerii Pryzmat. Jego obrazy znajdują się w kolekcjach Muzeum Narodowego w Gdańsku oraz Muzeum ASP w Krakowie.
Ur. w 1975 r. w Warszawie. Absolwentka Wzornictwa Przemysłowego na ASP w Warszawie. Dyplom: „Woda – źródło publiczne” obroniła w 2004 r. Malarstwa uczyła się i studiowała w pracowniach: profesorów T. Tatarczyka, J. Sempolińskiego, W. Pawlaka i Ł. Korolkiewicza. Uczestniczka wystaw i biennale z dziedziny designu w kraju i za granicą. Brała czynny udział w wielu warsztatach projektowych i plenerach malarskich. Projektant, pedagog, mieszka i pracuje w Warszawie.
Urodzony w 1949 r. w Poznaniu. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Poznaniu – Wydział Malarstwa. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni prof. M. Haufy. Swoje prace wystawiał w Polsce i za granicą . Obecnie jest kierownikiem Domu Kultury „Schron Kultury Europa” w Poznaniu.
Urodzona w 1985 r. Uczestniczka ponad 20 wystaw zbiorowych (w tym w Niemczech) oraz 7 indywidualnych. Finalistka wielu konkursów, m.in. kilkukrotnie: Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego (Szczecin), Bielskiej Jesieni (Bielsko-Biała), Triennale Małych Form Malarskich (Toruń), laureatka PROMOCJI 2011 (Legnica), wyróżniona w Konkursie Potok Sztuki (Sopot). Uczestniczka Warszawskich Targów Sztuki oraz Targów Sztuki w Nowym Jorku i Bridgehampton (2019). Prace m.in. w kolekcji Muzeum Narodowego w Gdańsku Oddział Sztuki Nowoczesnej oraz w prywatnej kolekcji Prezydenta Republiki Federalnej Niemiec Horsta Koehlera. Szczegóły: magdalenalaskowska.pl
Ur. w 1968 r., absolwent Uniwersytetu Śląskiego, dyplom z malarstwa w 1995 r. Zajmuje się malarstwem, scenografią teatralną, projektowaniem graficznym, street-artem. Animator kultury, organizator i kurator wielu wystaw, plenerów i imprez artystycznych. Stypendysta Miasta Świdnicy (2008), laureat Nagrody Prezydenta Świdnicy w Dziedzinie Kultury (2015). Ważniejsze wystawy: 2017 – Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2015 – Galeria Sztuki Współczesnej w Kołobrzegu, 2008 – BWA „Zamek Książ”, 2003 – Galeria Miejska w Trutnovie (Czechy).
Ur. w 1974 r. w Kamiennej Górze, pracuje w Warszawie. W latach 1998–2003 studiował na Wydziale Malarstwa na ASP w Poznaniu. W 2004 r. uzyskał dyplom w pracowni prof. W. Dudkowiaka „Rzeczywistość jako zgoda na zbiorową halucynację“.Wybrane wystawy: „Piotr Kowalski”, „Affectional actions“, „Ruch na świeżym powietrzu“, „Hardcore Romantic Pop“, „Związek“, „Obrazy Bez Obrazy“.
Urodzony w 1989 roku w Częstochowie. Absolwent malarstwa na ASP im. J. Matejki w Krakowie. Studiował w pracowni malarstwa prof. L. Misiaka; dyplom zrealizowany w pracowni tegoż w 2013 roku. Aneks z grafiki warsztatowej w pracowni wklęsłodruku prof. H. Ożoga. Wystawy indywidualne: „Podróże punktu” (Galeria Strefa, Kraków, 2022);„Proste komplikacje (Galeria Flow Art House, Warszawa, 2021); „Pejzaż abstrakcją” (Galeria Otwarta Pracownia, Kraków, 2018/2019); „W koło trójkąta” (Galeria Miejska BWA, Sanok, 2016); Wypożyczalnia Główna Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej w Krakowie (2017); „Juliusz Kosin – malarstwo” (Galeria K. Napiórkowskiej, Warszawa, 2015);„Aglomeracje” (Galeria Kuratorium, Warszawa, 2014); „Biosfera” (Galeria Sztuki, Legnica, 2014).
Ur. w 1992 r., absolwentka Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu. W 2016 r. z wyróżnieniem obroniła dyplom z malarstwa pracowni prof. J. Marciniaka. Doktorantka na Wydziale Malarstwa i Rysunku. Laureatka grand prix im. F. Eibisch, stypendium MKiDN oraz Stypendium Miasta Poznania, finalistka wielu konkursów. Bierze udział w wystawach w Polsce i za granicą. Od dwóch lat współtworzy społeczność-pracownię o nazwie Piekariat.
Ur. w 1986 r. w Szczecinie. W 2012 r. ukończył Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na Wydziale Malarstwa. W latach 2015–2017 pracował na stanowisku asystenta w Katedrze Multimediów na Wydziale Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie. Od 2017 r. pracuje jako asystent w Katedrze Malarstwa na Wydziale Malarstwa i Nowych Mediów Akademii Sztuki w Szczecinie. Zajmuje się malarstwem i obiektem. Mieszka i pracuje w Krakowie.
Urodzona w 1979 roku w Szczecinie. W latach 2000–2005 studiowała na ASP w Poznaniu na Wydziale Edukacji Artystycznej. Dyplom uzyskała w zakresie dwóch specjalności: malarstwa w pracowni prof. zw. P.C. Kowalskiego i pedagogiki sztuki u prof. ASP J. Dąbkowskiej-Zydroń. W latach 2006 i 2009 znalazła się wśród artystów nominowanych do nagród na XXI i XXII Festiwalu Polskiego Malarstwa Współczesnego w Szczecinie. Brała udział w wystawach w kraju i za granicą.
Ur. w 1987 r. W latach 2006–2011 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni malarstwa prof. L. Tarasewicza oraz w Pracowni Sztuki w Przestrzeni Publicznej prof. M. Duchowskiego. Uprawia malarstwo sztalugowe, jak również zajmuje się sztuką w przestrzeni publicznej. Jest założycielem streetartowej grupy Aves – artists. Laureat wielu nagród. Uczestnik wielu wystaw indywidualnych oraz zbiorowych w kraju i za granicą.
Ur. w 1984 r. Studia na malarstwie i grafice warsztatowej na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. W 2014 r. obroniła dyplom doktorski z malarstwa pod kierunkiem prof. S. Baja na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie pracuje na stanowisku adiunkta w Zakładzie Intermediów i Rysunku w Instytucie Sztuk Pięknych Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie. Zorganizowała siedem wystaw indywidualnych i brała udział w ponad 40 wystawach zbiorowych o charakterze ogólnopolskim i międzynarodowym.
Absolwentka Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Katowicach oraz cieszyńskiego Instytutu Sztuki Uniwersytetu Śląskiego. W 2009 r. zrealizowała przewód doktorski na Wydziale Artystycznym ASP w Katowicach. W działalności artystycznej zajmuje się przede wszystkim malarstwem w dużym formacie oraz miniaturze, a także projektuje, prowadzi i uczestniczy w warsztatach twórczych i akcjach plastycznych. Od 2004 r. związana zawodowo z Instytutem Sztuki PWSZ w Raciborzu. Autorka 27 wystaw indywidualnych malarstwa oraz uczestniczka wielu wystaw zbiorowych.
Artystka, malarka, której podstawowym narzędziem wyrazu jest kolor. Głównym tematem jej prac jest abstrakcja geometryczna wykonywana w technice olejnej. Urodzona w Piotrkowie Trybunalskim, ukończyła ASP w Łodzi w 2007 r., otrzymując dyplom z wyróżnieniem w dziedzinie malarstwa pod kierunkiem prof. R. Hungera. W 2014 r. otrzymała tytuł magistra ze specjalnością Międzynarodowy Rynek Sztuki w ICART – L’école des Métiers de la Culture et du Marché de l’Art w Paryżu.
Urodzony w 1988 roku w Lublinie. Ukończył malarstwo na ASP w Gdańsku i grafikę na UMCS w Lublinie. Obecnie pracuje jako asystent na ASP w Gdańsku. Zajmuje się malarstwem, malarstwem ściennym i grafiką. Najważniejsze wystawy:„Pull the Trigger” (Gdańska Galeria Miejska, 2022); „Porządkowanie” (Galeria Sztuki, Legnica, 2021); „Perspektywa+” (Pawilon Sztuki Fundacji ERGO Hestia, Warszawa, 2019); 17. „Artystyczna Podróż Hestii”, Wystawa Finalistów(Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, 2018); Gdańskie Biennale Sztuki (Gdańska Galeria Miejska, 2018).
Urodzona w 1987 r. Od 2019 r. pracuje jako asystentka na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie w pracowni rysunku prof. Tomasza Milanowskiego. Od 2016 r. studentka Międzywydziałowych Środowiskowych Studiów Doktoranckich ASP w Gdańsku. Ukończyła Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej oraz Wydział Malarstwa ASP w Warszawie. W malarstwie uporczywie bada możliwości techniki olejnej w obszarach koloru, przestrzeni i materii, chcąc jednocześnie skomentować w sposób metaforyczny otaczającą współczesność oraz wyrazić zagadnienie samotności człowieka żyjącego „bez miejsca”.
Ur. w 1974 r., mieszka i tworzy w Sopocie. Studia na ASP w Gdańsku rozpoczęła w 1994 r. Dyplom na Wydziale Malarstwa i Grafiki w pracowni prof. K. Bereżnickiego oraz Grafiki Warsztatowej u prof. C. Tumielewicza uzyskała w 2001 r. Finalistka konkursu ,,Obraz Roku 2004”. W latach 2007–2014 członkini Stowarzyszenia Społeczno- Artystycznego Kultywator. Od 2018 r. członkini ZPAP w Gdańsku. W 2009 r. wyróżnienie w Międzynarodowym Konkursie Malarskim ,,Obraz przestrzeni publicznej” oraz nagroda miasta Rzym – Diploma di Merito. Brała udział w licznych wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.
Ur. w 1993 r. w Tomaszowie Mazowieckim, absolwentka Akademii Sztuk Pięknych im. W. Strzemińskiego w Łodzi, gdzie w 2017 r. obroniła dyplom z wyróżnieniem na Wydziale Grafiki i Malarstwa. Związana zawodowo z grafiką, a duchowo z pejzażem, który stanowi dla niej największą inspirację oraz leży u podstaw syntezy malarskiej podejmowanej w obrazach.
Ukończyła z wyróżnieniem studia w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie w 2001 r. Laureatka konkursu w ramach II Konfrontacji Artystycznych „Sacrum w Sztuce” w Wadowicach (2002). Jej wczesna twórczość została omówiona w książce „Ikona w sztuce XX wieku” autorstwa R. Rogozińskiej (2009). Autorka wystaw indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą.
Urodzony w 1985 roku. Studia na Wydziale Malarstwa ASP w Warszawie. Dyplom z wyróżnieniem rektorskim w 2010 roku w pracowni prof. K. Wachowiaka, aneks w pracowni technologii i technik malarstwa ściennego prof.E. Tarkowskiego. Obecnie pracuje na macierzystym wydziale na stanowisku adiunkta. Finalista konkursu SIEMENS(2010), otrzymał wyróżnienie honorowe w II Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. L. Wyczółkowskiego (2016) oraz został laureatem grand prix w Konkursie Fundacji im. F. Eibisch (2017).
Ur. w 1991 r. w Tarnowskich Górach, mieszka i pracuje tamże. Artystka sztuk wizualnych. W 2015 r. uzyskała dyplom magisterski z wyróżnieniem z malarstwa w pracowni prof. I. Walczaka w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Obecnie doktorantka w zakresie malarstwa na macierzystej uczelni.
Ur. w 1989 r. Studia na ASP w Katowicach w latach 2011–2016 na Wydziale Artystycznym – grafika warsztatowa, Pracownia Wklęsłodruku u prof. J. Szmatlocha. Malarstwo u prof. K. Cieślika. Dyplom z wyróżnieniem uzyskał w pracowni Grafiki Cyfrowej u prof. A. Romaniuka. Brał udział w wystawach indywidualnych m.in. w Krakowie, Warszawie i Katowicach oraz w wielu wystawach zbiorowych krajowych i zagranicznych (Wlk. Brytania, Włochy, Czechy, Węgry, Białoruś). Jest również uczestnikiem i laureatem wielu konkursów, w tym w 2017 r. – zdobywca nagrody głównej w Turynie. W 2016 r. stypendysta MKiDN.
Ur. w 1973 r. w Lubaczowie. 1994–1999 – studia na Wydziale Pedagogicznym, kierunek wychowanie plastyczne, WSP, Zielona Góra. 1997–1998 – asystent laborant w pracowni grafiki warsztatowej prof. S. Ficnera Instytut Sztuki i Kultury Plastycznej WSP Zielona Góra. 2002–2005 – studia w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Zielonogórskiego na kierunku malarstwo. Dyplom w pracowni malarstwa prof. L. Knaflewskiego. Od 2004 r. członek ZPAP i Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Zielonej Górze. 2007–2008 – asystent na Wydziale Wzornictwa Politechniki Koszalińskiej w pracowni rysunku prof. E. Kalinowskiej-Motkowicz. W 2014 r. uzyskał tytuł doktora sztuki na wydziale malarstwa UAP w Poznaniu. Mieszka i pracuje w Zielonej Górze.
Ur. w 1992 r. w Zduńskiej Woli. Ukończyła studia na kierunku rzeźba na Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu w pracowni prof. C. Mandziosa. Zajmuje się głównie abstrakcją geometryczną, podejmując temat szeroko pojętej iluzji optycznej. Oprócz malarstwa i rzeźby współtworzy również grupę muzyczną Nekrokosmos.
Ur. w 1985 r. w Skarżysku-Kamiennej. Studia na Wydziale Malarstwa i Rzeźby ASP im. E. Gepperta we Wrocławiu w latach 2005–2011. Dyplom z zakresu malarstwa sztalugowego oraz projektowania malarstwa w architekturze oraz urbanistyce pod kierunkiem prof. P. Błażejewskiego i prof. W. Kaniowskiego w 2011 r. Od 2013 r. asystent w Pracowni Technologii Malarstwa Sztalugowego, Organicznych Technik Malarskich i Mozaiki prof. zw. P. Lewandowskiego-Pallego. Zajmuje się malarstwem oraz rekonstrukcją malarstwa w dziedzinie konserwacji.
Ur. w 1989 r., zajmuje się głównie malarstwem, książką artystyczną i instalacją. Absolwentka ASP w Katowicach (2016), obecnie doktorantka na macierzystej uczelni. Dwukrotna stypendystka rektora oraz programu Erasmus+ w Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Antwerpii. Autorka wystaw wielu indywidualnych. Mieszka i pracuje w Katowicach.
Natura sztuki jest paradoksalna, jednocześnie wewnętrzna i zewnętrzna wobec świata.
Theodor W. Adorno
Malarskie biennale w Bydgoszczy bazuje na ocenie homogenicznego jury, bowiem organizatorzy rozmyślnie i konsekwentnie nie dopuszczają do głosu uniwersyteckiej krytyki. Artyści sami tu stanowią o sobie, podejmują trud wyboru opartego na kompromisie i doprowadzają do syntezy. Brzmi to zapewne jak apostazja w czasach, kiedy to o selekcji prac nadsyłanych na konkursy w sposób akcentowany decydują teoretycy. Czy jury złożone z malarzy/malarek o silnych cechach apologetycznych względem własnej twórczości może ocenić obiektywnie? Oczywiście, pod warunkiem, że wzniesie swojego ducha wysoko, tak by nie ulotniła się esencja, by nie ocenić dogmatycznie, nie przeoczyć intencji, nie roztrwonić potencjału, nie uronić chociażby próby rozstrzygnięcia tajemnicy czy zbudowania metafory, a skutecznie wyeliminować zjawiska nieistotne, banalne, naiwnie uproszczone i ostatecznie wyabstrahować dzieła spośród nadesłanych na konkurs propozycji. Jury powinno też mieć moc prognostyczną, by swoim wyborem „namaścić” to, co autentyczne, „na nowo” twórcze w całej polifonii zjawiska malarstwa i być może – trudno tu o luksus pewności – wytyczyć wektor ku innemu, świeżemu spojrzeniu. W konsekwencji to wyróżniony artysta musi sprostać wyzwaniu, bez cienia gwarancji sukcesu, zawsze na własne ryzyko.
Pierwsza selekcja to indywidualny ogląd prac w fotograficznym medium, dopiero druga zakłada bezpośrednie spotkanie jurorów z ciałem obrazu. Wybory pozostałych jurorów w dużej mierze potwierdziły moje intuicje. Moją uwagę przykuło malarstwo nienarracyjne, amorficzne, w wielu odsłonach – od malarstwa czerpiącego ze źródeł metarealizmu, ekspresyjnego ze swej natury malarstwa gestu z zasadą all-over, zjawiskowej abstrakcji organicznej, tajemnych form-znaków, które się raczej odczuwa, niż rozumie, po uważną, minimalną w ekspresji, wykluczającą przypadek abstrakcję geometryczną. Abstrakcja ponownie zaznacza, że mniej czy bardziej realistyczna, cielesna wizja nie jest wystarczająca do opisu rzeczywistości, ponieważ nie opowie tego, co jest wyłącznie poza nią. tymczasem formuła realistyczna jakby opadła z sił. Być może zbyt dużo w niej chłodnej narracji ze stocka, a zbyt mało prawdy doznań? Dwa płótna – zaledwie – przeczą tej tezie. Artysta doskonale imituje rzeczywistość. realizm obu namalowanych postaci zdumiewa do tego stopnia, że wymieniam spojrzenie z dziewczyną z portretu. Przyglądam się z zachwytem wszelkim malarskim kontaminacjom: amorfizmu z realizmem, realizmu z komiksem i właściwym dlań słownym wsparciem lub równie interesujący mash-up estetyk wyjętych z komiksu czy internetu z elementem ironii, gry, zabawy w tle. zatem obrazy „rozpoznane” przeze mnie, wychwycone przez moją wrażliwość i świadomość malarską, takie właśnie są – paradoksalne i dialektyczne. rozumujące między twardym a miękkim, światłem a ciemnością, między materialnym a transcendentnym. Dowolnie tasują wszelkie porządki.
Nagrodzone obrazy Michała Cygana włączają w malarską sferę estetykę cyfrową zespoloną z narracyjnym, groteskowym realizmem. obrazy te obciążają psychicznie, a tym samym każą pamiętać o sobie, łączą intrygujące myślenie z wysoce wysmakowanym efektem wizualnym, doskonale zjednując znaczenie z przeżyciem. są jak uproszczony, choć gęsty, zapis z miejskiego monitoringu – gdzie norma miesza się z anarchią, bezładem, a tzw. „ustawki” są na porządku dziennym – lub „rentgenowski” kadr ukazujący wnętrza wypełnione niemą agresją. Jest i „pejzaż po bitwie”, niczym pola śmierci Pol Pota, wstrząsająca wizja ludzkich możliwości w obrębie własnego gatunku, postapokaliptyczne wysypisko ludzkich zachowań. Do końca jednak nie jestem pewna intencji autora, czy gra on z widzem na serio, czy jedynie odsłania przed nami swoje paranoje?
Mam szczególną słabość i wielką potrzebę kontaktu z obrazami Marty Czarneckiej. Malarstwo to wy- 4 myka się jednoznacznej ocenie, przyciąga wzrok, zachwyca, stapia w jedno fragmenty myśli, jest realnym dowodem spotkania ducha z materią (organiczna hierofania?). Wyrafinowane, finezyjne, chimeryczne, obce sobie formy są wytworem wyobraźni, wyizolowane z apli monochromatycznego tła, ułożone kolażowo, właściwie zawieszone. „Żółty” myśli inaczej, odkleja kształty światłocieniem jakby na potwierdzenie, że przecież co nie ma cienia, istnieć nie ma siły (Czesław Miłosz, Wiara, Poezje wybrane, Kraków 1985). Poza obrazem byłyby niegodne uwagi, wlepki struktur, atroficzne, obumierające organizmy z samego dna, fascykuły, kłącza, glony, parzydełka. Malowane śmiało i czule, jedwabnymi tonacjami.
trzeci nagrodzony zestaw Katarzyny Dyjewskiej nie jest mi tak bliski – poza niektórymi cechami jej obrazów – prostotą, rytmem, czystością spojrzenia, umiejętnością syntezy. Jest to malarstwo strukturalne z natury, malarka łącząc abstrakcję z nierealistyczną figuracją, obie traktuje bardzo serio, przecina linearny bieg czasu, zawiesza widza. Panują tu stres i wymowna cisza.
Psychodeliczne obrazy Magdaleny Rucińskiej są estetyczną łamigłówką, w tonacjach chłodnej, kamiennej szarości na czarnych, kontrastowych podstawach z wyróżniającym się elementem barwnym. nazywa się czerwień, wymyślona, by trwać po stronie życia. obrazy trudne do identyfikacji, uwikłane w relacjach, nie- oczywiste, zawieszone pomiędzy światem realnym na zewnątrz a fantazmatem artystki. Patrząc, naruszam ich intymność.
Juliana Nowickiego zajmuje malarstwo monumentalne, zdeterminowane, żeby istnieć. Jego propozycja jest dla mnie ważna. i w jakości myśli, ukazując, w jaki sposób nas widzi i rozumie, empirycznie rozpoznaje, i kompozycji, umiejętności warsztatowych i śmiałości obrazowania. ze sprzecznych sobie stylistyk, ale jakże równoważnych, relacji – również czasowych – tworzy wieloplanową narrację, prawdziwe widowisko. zaglądamy do obrazu jak do teatru, wiele tam rozmaitości. Podobnie ważną propozycją jest tryptyk Dariusza Milczarka, świetnie malowany, paletą podstawowych barw, ale w wyszukanych tonacjach, wyabstrahowane sytuacje w kadry z zaledwie cieniem ludzkiej obecności. Z kolei Witold Ziemiszewski zbudował z „zawieszonych” kresek, jakby w technologii non-stick, subtelny system, zapisał ruch, a być może i dźwięk, namalował desygnat zjawiska fali. Jego obrazy udowadniają istnienie światów ekwiwalentnych. szczególną nagrodą jest wystawa indywidualna w renomowanej galerii, taką nagrodę otrzymała Magdalena Pela. Przedstawiła malarstwo wielkoformatowe, abstrakcyjne, otwarte w kompozycji, gęsto „stemplowane” kolorem. Układanym we wzór sugerujący tkaninę. skupione, wysmakowane, w tonacjach ziemi, piasku, wody, powietrza – kontemplatywne.
Wystawa laureatów ma pokazać, że tautologiczne w swojej naturze „nawiązania do dzieł wcześniejszych”, cytat, remiks, mash-up, cut-up, fuzja są immanentne dla współczesnej wrażliwości, dla wszystkich dyscyplin sztuki, czyli również dla malarstwa, a także to, że malarstwo ma wciąż potencjał do snucia świeżych narracji, dokarmianych, czym się tylko da, z ponowoczesną wyobraźnią włącznie. Ponowoczesna wyobraźnia nie jest występkiem przeciwko rzeczywistości, ale rozciąga się między znakami, stąd wniosek, że jest nieodrodnym dzieckiem cywilizacji. W „Śniadaniu na trawie” czy „Olimpii” Maneta nie chodziło o naśladowanie Giorgione czy Tycjana, a jedynie o danie świadectwa o tym, że malarstwo karmi się samym sobą, odnosi się do samego siebie, poprzez czytelne i łatwo dostrzegalne nawiązania do dzieł wcześniejszych (Michel Foucault, Szaleństwo i literatura, Warszawa 1999, s. 101).
Malarstwo trwa i wciąż zachwyca, bo jest w stanie mądrze kwestionować własne granice, „myśleć” nie- konwencjonalnie i adekwatnie do czasów, w których się zjawia. A i psychologia jest po stronie malarstwa, bo to, co się wypiera, ma silne tendencje, aby powracać. Jestem przekonana, że malarskie festiwale funkcjonują nadal, ponieważ są kulturowym fenomenem, i choć często odsłaniają powtarzalny język, podobne artystyczne strategie i tematy, to przecież są cykliczną szansą na to, że na wystawie laureatów zobaczymy malarstwo jako konieczność, o wewnętrznej sile, że niespodzianie wyłoni się kolejna, nienazwana jeszcze „piękność”, która zuchwale, a może wręcz przeciwnie – zupełnie cicho, myślą delikatną, opisze nas na nowo bądź z innej, nieznanej dotąd perspektywy. Współczesne „piękno” karmi się zarówno własnościami es- tetycznymi: harmonią, stosownością, umiarem, elegancją, wdziękiem czy etyczną bezinteresownością, jak i dysharmonią, dysonansem, awersją, abnegacją, subwersją, konfliktem, ironią i jeszcze długo można by wymieniać, a i tak jeśli się zjawi, to znienacka (...) wchodzi, nie pytając, bramą! (Cyprian Kamil Norwid, Promethidion, https://wolnelektury.pl/katalog/lektura/promethidion.html). Bo to jest tajemnica i w tym właśnie względzie rzeczy nie zmieniają się wcale.
Beata Białecka
Nie od pierwszego spojrzenia – próba podsumowania III Ogólnopolskiego Konkursu Malarskiego im. Leona Wyczółkowskiego
Po obejrzeniu obrazów, spośród których jury miało wyłonić dzieła laureatów, popadłam w konsternację. Minęły dwa lata i na pierwszy rzut oka nic się nie zmieniło: odnalazłam dzieła paru uczestników poprzedniej edycji, pokrewne poszukiwania formalne, narracje i poetyki, style indywidualne. nieomal nie powtórzyłam analizy z 2016, gdzie wskazywałam na dialog prowadzony przez artystów z pop-artem i hiperrealizmem, surowym realizmem lat 70., nowymi Dzikimi. A może zmieniło się wszystko? Jeżeli tak, to jakim kluczem opisać różnice między malarstwem prezentowanym w 2016 i 2018? Pokoleniowym? Nie do końca, bo obok okrzepłych w swej twórczości „czterdziestek” i poszukujących własnego języka artystycznego i tematu „trzydziestek” pojawiają się twórcy starsi o jedną lub dwie dekady.
Moją uwagę przykuło płótno Magdaleny Kalenin z postacią skulonej i odwróconej do widza tyłem dziewczynki rysującej kredą po asfalcie. Jak przystało na dzieło hiperrealistyczne, podstawą kompozycji jest fotografia podporządkowana surowym zasadom kompozycyjnym. Wydłużony kadr wypełnia płaszczyzna szarej ulicy, ograniczona z jednej strony skosem nierównych płyt. Na tle pustej, naruszonej jedynie nielicznymi rysunkami kredą powierzchni drobna postać staje się czytelnym znakiem osamotnienia. Kolor został celowo wyrugowany. iluzjonistyczną fakturę szorstkiej płaszczyzny asfaltu, pylistość kredy zasygnalizowała artystka cienką, suchą plamą, prześwitywaniem podobrazia i splotu płótna. Poprzez rezygnację z chromatyki, grę na półtonach stworzyła Kalenin coś, co można nazwać fotorealizmem krytycznym.
Bardziej przewrotnie wykorzystała szarości Lena Achtelik, malując wariacje na temat kobiecego XiX-wiecznego portretu. z konserwatorskim zacięciem odtworzyła kształt ram, opisała zniszczenie artefaktu skalą szarości. zamarkowała impastami, grudkami farby i mazistymi pociągnięciami detale ram, resztki złoceń, bliki ożywające w starej-nowej materii. Pod szarością ukryła odrobinę koloru – posmak niedookreślonych brązów i błękitów. Kobiece postaci, które wyłaniają się z owalu „płótna” lub lustra, są zaledwie cieniami, nie mają twarzy. Współczesnym językiem malarskim – nerwowymi cętkami farby, „pacianiem” we wszystkich kierunkach, tapowaniem i kreską pędzlem sugeruje artystka schemat portretu. Kształtuje zarys postaci – biedermeierowską lub późniejszą suknię, ręce modelki ułożone jedna na drugiej, pozostawia miejsce na nieobecną twarz. Ekspresyjny portret w szarościach znajdziemy u Karola Babicza, który twarz być może Bacona buduje z dwu gatunków malarskiej plamy – mazistej, prowadzonej „po formie”, i drugiej: impastowej i chropowatej.
„Richterowski” styl poruszonej, czarno-białej fotografii wykorzystał Andrzej Bembenek. Artysta zaledwie musnął podobrazie smugami szarości i stworzył wrażenie pędu, z którego z trudem odtwarzam mglisty kształt postaci i dziecinnego lub zakupowego wózka. Odmienną, choć też graficzną stylistykę można zauważyć w dziełach Antoniego Nikla. Chętnie nazwałabym jego prace „pięknymi sierściuchami”, bo faktura tworzona z zadzierzystych kresek przypomina ostrą sierść zwierzęcia. z jego kompozycji emanują czystość i cisza. Kreski ciągnięte w pionie przez całą płaszczyznę obrazu, nie do końca białe, półprzezroczyste, szarobłękitnawe. spokój podkreśla operowanie w granicach prostokątnego płótna motywem kwadratu: podziałem na 5/6 i 1/6 przypominającym schemat pejzażu, ujęciem nieco jaśniejszego kwadratu dwoma wąskimi pasami w poziomie. W trzecim obrazie nikiel zwielokrotnił ten podział, wprowadzając w pole kwadratu dodatkową ciemną linię. Zmienił też układ tonalny obszarów – tym razem brzegowe paski są jaśniejsze od kwadratu. We wszystkich trzech pracach pojawiają się drobne akcenty błękitu. Te minimalne kolorowe ingerencje wskazują, że kompozycje można interpretować nie tylko jako oszczędny zapis pejzażu, ale prace abstrakcyjne, gdzie motywem jest płótno – kartka papieru.
Warto nadmienić, że wśród obrazów wyróżnionych znalazło się dzieło Witolda Ziemiszewskiego o nieco podobnym charakterze malarskiego pisma. szarość w obrazy bezsprzecznie abstrakcyjne wprowadziły Justyna Baśnik-Andrzejewska i Katarzyna Rutkowska. Pierwsza z nich skupiła się na budowaniu iluzji bryły. Z masywnych, malowanych szarościami trójkątów tworzyła formy ciężkie, wielościenne – podobne do modnych trójwymiarowych płytek. Ostro łamane kształty konstruowała podziałami płaszczyzny obrazu, m.in. przekątnymi. Cienką linią bieli, rozjaśnieniem krawędzi ostrosłupów łagodnymi przejściami odcieni, proporcjami „kolorów” antracytowych i jasnopopielatych opisywała głębokość kryształowych cięć, nachylenie płaszczyzn wobec siebie.
Podobne zagadnienia formalne legły u podstaw cyklu Katarzyny Rutkowskiej – kompozycji zbudowanych z trójkątów i wielokątów, często na sposób kalejdoskopowy tworzących iluzje form przestrzennych. Niejednoznaczność kształtów płaskich i trójwymiarowych uzyskiwała Rutkowska nieco innymi sposobami: łączyła obszary czystej bieli i szarości, delikatnie sugerowała kładące się na niektórych cienie, pokryła powierzchnię odręcznymi białymi kreskami. Stosowała triki typowe dla zapisów perspektywicznych i aksonometrycznych. takie przechodzenie od wykresu do bryły jest dostrzegalne w drugiej kompozycji, gdzie wielkie kryształy-piramidki, podporządkowane perspektywie, w górnym narożu zmieniają się w rysunek. Efekt kalejdoskopowy zdominował strukturę trzeciej pracy, gdzie spotykają się różne perspektywy. Dosłownie w trzeci wymiar przenosi rozważania nad płaszczyzną, bryłą i przestrzenią Adrian Kolerski, który między dwa blejtramy wkleja cząstki miecha akordeonu. W ten sposób tworzy dwie kompozycje, jedną utrzymaną w ciepłej bieli i brązie, i drugą, opartą na czerniach. Białe płótno moduluje przezroczystymi, wnikającymi w siebie plamami ugrów, „nacina” je, odchyla i w tak stworzoną szczelinę wprowadza fragment akordeonu.
Inaczej grę z bryłą i złudzeniami optycznymi prowadzi Piotr Kowalski – dopóki nie dotkniemy jego pracy chociażby wzrokiem na wystawie, nie potrafimy autorytarnie stwierdzić: obraz to czy forma półprzestrzenna? Abstrakcja prezentowana na wystawie ujawnia swoiste zapętlenie tematyczne i formalne – powrót do definiowania bryły i płaszczyzny kodami malarskimi i rysunkowymi, często na pograniczu sztuki czystej i projektowania. Analizuje światło białe i wyszukuje coraz to inne konwencje dla ukazania tęczowego widma w „drukarskiej materii farby”. na szarej lub błękitnej apli pojawia się mroczna, ale i transparentna tęcza – wielobarwna smuga kolorów ciemnych, przeżartych czernią, tworzących efekt lekko sfałdowanej tkaniny. obok obrazów eleganckich i czystych, jak kompozycja Marty Gębalskiej złożona z wielobocznych płaszczyzn czerwieni – cynobrowej, ciepłokarminowej, bordowej, nachodzących na siebie jak filtry – pojawiają się prace budzące moją nieufność: „kalejdoskopy” Agaty Przyżyckiej, amorficzna, różowo-beżowo-niebieska materia obrazu Anny Kołackiej. Wirtuozerię warsztatową dostrzegam u Jana Skolimowskiego, łączącego błękity ze zbielałymi brązami, by nadać „abstrakcyjnym” materiom strukturę zniszczonej tkaniny czy zetlałego papieru. Marcin Szymielewicz kieruje się pokrewnym dążeniem do maestrii, snując farbami elegancką przestrzenną i gęstą sieć. Najpierw maluje ją czarną farbą jak połyskliwym, rozlewnym lakierem, a potem podbija część linii jarzącą się czerwienią i fosforyzującą zielenią.
Strategię budowania kompozycji z autonomicznych malarskich znaków przejęła po artystach lat 70. Marta Wirtel. W jej pracy dominują rytmy i kontrapunkty złożone ze zwartych i rozstrzelonych „kolumn” małych kwadratowych płócien umieszczonych na czarnej tablicy. Motywem przewodnim są namalowane na małych obrazkach wielobarwne, koliste tarcze. Utrzymane w gamie kolorów ciepłych i zimnych, należących do jednej rodziny barw lub kontrastujących ze sobą. Na pograniczu konkretu i abstrakcji sytuuje się propozycja Jerzego Zajączkowskiego – artysta łączy neutralne białe tło z barwnym studium figury płaskiej lub przestrzennej. Zmodulowane gamy barwne: oliwkowe zielenie z akcentami karminu, małymi „okrawkami” stłumionych błękitów, ciepłe zielonkawe i żółtawe ugry, błękit paryski i indygo przerośnięte zielenią różnicują sitodrukowe podkłady, rastry i nakreślone jak fastryga linie łuków.
Jerzy Zajączkowski opowiada trójwymiarową formą, wykorzystując sztywne arkusze blachy aluminiowej. Odtwarza załamania, bliki światła na krawędziach płaszczyzn, reprodukuje drobne geometryczne wzory. Z bliska można zauważyć, że sekwencje kropek: żółtych i fioletowych, czerwonych i niebieskich, i barwny podkład są malowane gęstą farbą. zmieniają się tonacje, stopień miękkości i sztywności „papierowego arkusza”. Artystę wydają się bez końca pochłaniać układanie z kolorów melanże – zielenie oliwkowe łączone z punktami czerwieni i turkusu, chłodne błękity z różem, intensywne róże zestrojone z szarością i szmaragdową zielenią równomiernie pokryte malarskim „confetti” białych, niebieskich, czerwonych i żółtych kropek. Zorkiestrowanie ciepłych oranży z brązami, żółciami, barwnymi szarościami powstającymi z punktów o różnych kolorach.
Podobnym tropem podąża Agnieszka Żak-Biełowa w kompozycjach z motywem tkanin: chusty arafatki, plażowej bandany i lnianego ręcznika. Dekoracyjny wzór tkaniny wykorzystuje podwójnie – jako płaszczyznę tożsamą z podobraziem i trójwymiarowy „portret” przedmiotu. Artystka balansuje między hiperrealizmem, op-artem i abstrakcją. za każdym razem inaczej rozkłada akcenty między przestrzenią i iluzją bryły, sposobami opisu ornamentu.
Powiewającą na wietrze muzułmańską chustę, która zachowała kształt głowy, umieszcza na tle stopniowo zmniejszających się romboidalnych kratek. W drugiej pracy amarantowe oka ornamentu traktuje bardziej abstrakcyjnie – zmienia ich intensywność i zagęszczenie, zastępuje typowy modelunek światłocieniowy symultanicznym kontrastem barw.
Glamour i „błyskotliwą materię malarską” nowego hiperrealizmu odnajduję u Moniki Dętkoś. Artystka z precyzją i swobodą łączy w jednym kadrze różne formuły opisu „przedmiotów”, zespala przestrzenne, na pograniczu opartowskiej sztuczki malowane rusztowanie z bardziej płaskim i fotograficznym wizerunkiem postaci na nim siedzących. Wplata w biały szkielet rusztowania plamy zieleni i błękitu, refleksy trawy i drzew, nieba i wody. Świetnie oddaje atmosferę pogodnego dnia. Piękno jej obrazów niebezpieczne.
Inaczej, bardziej poetycko, manifestuje się hiperrealizm Joanny Rógociepki, u której materia malarska jest mniej czysta i jednorodna. Malarka wydaje się bawić kolorami i fakturami, iluzją fotograficznego obrazu w zbliżeniu. zresztą realności malowanego wyimka miasta zaprzecza autorka od początku, ukazując czarną sylwetkę kobiety z walizką na tle pokrytej graffiti ściany budynku i błękitnego asfaltu, płynącego smugami farby jak woda i odbijającego inną „rzeczywistość” – ukryte w smugach koloru odbicie postaci, zniekształcony trójkątny szczyt budynku. najbardziej dotykalne i trójwymiarowe detale – listwy żaluzji w wąskich kolumnach okien – okazują się pasami barw.
Inną propozycją był przewrotny realizm Roberta Kukli. zdegradowane „podwórze” kamienicy lub bloku sprowadza malarz do szarego kadru złożonego ze ślepej ściany równoległej do płaszczyzny obrazu i ujętej w mocnym skrócie elewacji z oknami. i tu, mówiąc kolokwialnie, „zaczyna się jazda”. Kukla nie ten zadziwiająco realny świat opowiada materią malarską. Plamami o różnej gęstości i transparentności, drippingami i przecierkami. Pozwala fotograficznej iluzji, jak w dawnych obrazach, zaistnieć tylko z odpowiedniej dla oglądania obrazu odległości. i „podbija stawkę”, na szarej ścianie malując ogromne, surowe murale.
Motywem tematycznym chętnie wykorzystywanym przez artystów na różnych poziomach realizmu i stylizacji jest architektura, traktowana autonomicznie lub jako element pejzażu. na uwagę zasługują prace Bożeny Malinowskiej – komentarze do współczesnej architektury Warszawy ujęte w formę prostych znaków. za każdym razem autorka inaczej dobrała jednobarwne tło i schemat przedstawienia budynku. Rotundę PKO nakreśliła bielą na szarości jak plakatowy znak, zsyntetyzowany z fotografii. Wieżowce o22 i Metlife ujęła szarymi ramami okien. Budynek Metlife scharakteryzowała płaszczyzna- mi jako smukły prostopadłościan, korzystając tylko z trzech odcieni zszarzałej, lekko miodowej żółci. trzeci obiekt zarysowała cieniutką kreską bieli na karminowym podkładzie, podkreślając niejedno- znaczność przestrzenną szkicu. osobistą alegorię architektury klasycznej stworzył Jarosław Sankowski w „sukcesji”, tradycyjnie odwołując się do przełożonych na kolor i światłocień kolumnad i portyków z ilustracji książkowych. Noemi Staniszewska, malując szklane elewacje wieżowców, wpisała się w przestrzeń pośrednią między abstrakcyjną geometrią i hiperrealizmem. Wystarczy zrezygnować z lekkich skosów w rytmie okien, przełożyć „naturalistyczne” odbicia na płaszczyzny kolorów, by odczytać kompozycję jako nieprzedstawiającą.
Schemat czarnej sylwetki budynku w „czystej postaci” pojawił się u Olgi Pawłowskiej i Grzegorza Piotrowskiego, jednak u każdego z artystów został inaczej zredagowany. U Pawłowskiej przeważa tendencja do geometryzowania form – skośne dachy willi odcinają się od szarego nieba, rozświetlone okna zmieniają białe równoległoboki. Lekkie rozjaśnienia czerni zaledwie zaznaczają płaszczyzny ścian, zaś dołem sylweta budynku wtapia się w czarne tło. ten sam graficzny efekt wykorzystała artystka w drugiej.
Kompozycji, gdzie prostopadłościenną bryłę baraczku zamieniła w geometryczną plamę odcinającą się od rozjaśnionego „nieba”. Motywy zaczerpnięte ze zdjęć i różne aspekty fotograficznej stylizacji wykorzystał też Michał Mroczka.
O wiele mocniej działają na mnie płótna Katarzyny Dyjewskiej. Budowane precyzyjnymi kreskami koloru sceny nie do końca rodzajowe. Pierwsza, w delikatnej, szarobłękitnej tonacji z odrobiną ugru, ukazuje na otwartej przestrzeni-płaszczyźnie niewielkie postaci dwóch panów z psami i swoiste sąsiedzkie cercle. Druga, w czerwieniach, opisuje podniesioną do rangi znaku samotność dziecka na studni enigmatycznego, nierealnego podwórza, rozpisanego na powiązane ze sobą trzy wysokie ściany, rytm kwadratów cynobru na ścianie czołowej. Malarstwo Dyjewskiej jest spokojne, pełne ciszy i namysłu.
Zubtelne kompozycje Magdaleny Peli niejednego urzekną ciepłymi, spatynowanymi szarościami drobnych plam, przestrzenią przezierającą przez ich nawarstwianie. W drugim obrazie system drobnych plamek i znaków błękitnych, granatowych i czarnych przypomina małe zgeometryzowane postaci. ich wzajemny układ oraz towarzyszące im małe piramidki, schematy jakichś stelaży „pryszniców” i huśtawek sugerują, że nie mamy tu do czynienia z obrazem nieprzedstawiającym, ale z sumarycznym, odrealnionym wizerunkiem plaży.
Przypuszczam, że iii Konkurs Malarski im. Leona Wyczółkowskiego będzie dla publiczności równie ciekawy i kontrowersyjny jak poprzedni i chylę czoła przed surowością i konsekwencją jurorów.
Ewa Urbańska
